بازی در نقش امام حسین(ع) برایم تکرارنشدنی بود

این بازیگر همچنین گفته است که یک کار ماندگار دلی برای امام حسین (ع) دارد، اما صلاح نمی داند در موردش صحبتی کند. 

به گزارش پایگاه خبری آموزشگاه رسانه، پویا امینی، بازیگر سریال های خط قرمز، دلدادگان، در قلب من و خوش رکاب با حضور در برنامه‌ «نشان ارادت» که ۳۰ مرداد ماه از شبکه‌ دو سیما پخش شد، درباره‌ تجربه‌ حضورش در حرم امام حسین (ع) و حضرت علی (ع) صحبت کرد. امینی اولین مواجهه خود با امام حسین (ع) را در زمان کودکی‌اش دانست که به تماشای تعزیه نشسته بود.

این بازیگر درباره‌ اولین مواجهه‌ی خود با امام حسین (ع) گفت: با توجه به اینکه ما اصالتا اهل شهر ری هستیم، همیشه در ایام محرم آنجا جمع می‌شدیم. من از کودکی هیات‌ها و مدل عزاداری‌ها در شهر ری را دوست داشتم. اولین‌ بار آنجا تعزیه دیدم و خیلی برایم جالب بود که دو نفر در لباس‌های سبز و قرمز در تعزیه حضور داشتند. اولین فریم‌هایی که از امام حسین (ع) دارم این خاطرات است و بعد هم یکسری سوالاتی داشتم که از مادرم می‌پرسیدم. 

وی درباره اینکه در کودکی در ایام محرم چه کارهایی انجام داده است؟ توضیح داد: من هم مثل خیلی از بچه‌های دیگر سینه زنی و زنجیرزنی انجام داده‌ام. معمولا بچه‌هایی که سن‌شان کمتر است، به مادر و پدرشان اصرار می‌کنند که برایشان زنجیر بخرند اما من از زنجیر برادرم استفاده می‌کردم.

اولین باری که کربلا رفتم حس یک پسر خطاکار را داشتم

امینی همچنین درباره‌ میزان ارادتش به حضرت علی‌ (ع) هم اینگونه گفت: ما در درک ائمه از حضرت علی (ع) بیشتر مرجع داریم و آنچه که در تعبیر نهج البلاغه از حضرت علی (ع) می‌شنویم مسائل درست‌تری از دین‌مان است. گاهی اوقات ما بیش از اندازه به چیزهایی توجه می‌کنیم که مظاهری از زیبایی‌ و قشنگی هستند اما زمانی که به حرم امام حسین (ع) می‌روید، یک حال خوبی پیدا می‌کنید که غیرقابل وصف است. 

او سپس به تجربه‌ اش در کربلا، حرم امام حسین (ع) و حرم حضرت علی (ع) اشاره کرد و توضیح داد: من خیلی کوتاه اما با کیفیت در کربلا حضور داشتم. حدود ۴۸ ساعت آنجا بودم و شب عجیب و غریبی در حرم حضرت علی (ع) داشتم. حس یک پسر خطاکار در حضور پدر یا بزرگ‌ترها را داشتم که بسیار تجربه‌ خوب و آرامش‌بخشی بود. بعد از اینکه از کربلا برگشتم، فکر می‌کنم یک کوله بار آنجا گذاشتم و آمدم‌، یعنی سبک‌تر برگشتم. یک قطعه سنگ هم از مزار حضرت عباس (ع) به عنوان سوغاتی آوردم که در هیات‌مان به اسم زینبیه در شهر ری گذاشته‌ام.  

لحظات تکرار نشدنی ایفای نقش امام حسین (ع) در زمان شوریدگی

این بازیگر درباره‌ یک قاب ویژه از عاشورا نیز اظهار کرد: یک کتاب کودک است که عکس روی جلدش، عکس یک سرباز تنهاست که جلوی او یک لشگر هستند. این تصویر همیشه برای من یادآور واقعه‌ی عاشورا بود و در زمان بچگی هم طبیعتا بچه سعی می‌کند فقط تصویرها را ببیند و به همین دلیل این تصویر در ذهنم ماندگار شده است. سال ۷۸ سر تصویربرداری سریال «زمان شوریدگی» بودیم که داستانش درباره‌ اولین شهید عاشوراست. در یک صحنه‌ سریال یک بازیگر برای نقش امام حسین (ع) نیاز داشتند که قد خوبی داشته باشد و من گفتم می‌خواهم این نقش را بازی می‌کنم که پذیرفته شد. روز بعد مرا گریم کردند و آن لحظات یک تجربه‌ تکرارنشدنی در دوران بازیگری‌ام است. وقتی به آن روزها فکر می‌کنم خیلی عجیب است و زمانی هم که مشغول بازی در نقش امام حسین (ع) بودم به همان عکس فکر می‌کردم که حالا من دارم نقش آن سرباز را بازی می‌کنم. 

امینی در پاسخ به این پرسش که آیا دوست دارد یک کار ماندگار برای امام حسین (ع) انجام دهد؟ خاطرنشان کرد: سعی کردم یک کار ماندگار انجام دهم اما خیلی صلاح نمی‌دانم که درموردش حرف بزنم. به هر حال دل آدم است که در این کارها پیش قدم می‌شود و یک کار دلی است. 

وی همچنین درباره اینکه چرا وقتی چیزهایی مثل پرچم که مدتی کنار امام حسین (ع) بوده برایمان خیلی عزیز است؟ گفت: به دلیل انرژی است. بخاطر آن توجه و تمرکزی که روی آن منطقه وجود دارد. به عنوان مثال یک تکه از پارچه‌ خانه‌ خدا به دلیل انرژیِ آن فضاست که به آن پارچه معطوف شده است چون همه‌ پارچه‌ها و روزها مثل یکدیگر هستند. چیزی که یک روز را از روزهای دیگر متفاوت می‌کند، اسمی است که روی یک روز می‌گذارند، مثل روز عاشورا. 
 
پویا امینی در پایان صحبت هایش گفت: امام حسین (ع) به این نگاه نمی‌کند که شما بیشتر گریه می کنید یا فردی که در کنار شماست. اتفاقا امام حسین (ع) شفاعت کسی را می‌کند که سعی کرده در این دنیا انسان باشد.

به گزارش پایگاه خبری آموزشگاه رسانه، «زمان شوریدگی» یک مجموعه تلویزیونی محصول سال ۱۳۷۸ به کارگردانی محمدعلی نجفی، است که از شبکه یک پخش شد.

این سریال درباره یک جوان مسیحی است که در سفرش شیفته علی بن ابی‌طالب شده‌، در دومین سفرش با شهادت علی بن ابی‌طالب رو به رو می‌شود. جوان مسیحی به قبیله «بنی کنانه» برمی گردد و با شیعیان آنجا همدل می‌شود و در دفاع از شیعیان نیز کشته‌می‌شود. او فرزندی دارد که پس از کشته‌شدن پدر متولد می‌شود و با مادرش در همان قبیله بزرگ می‌گردد. نام پسر «وهب» است و مادرش نیز به «ام وهب» معروف شده‌است. جوانی وهب در روزگاری است که حسین بن علی قیام بزرگ خود را بر ضد یزید بن معاویه آغاز کرده‌است. او و مادرش پس از شنیدن این جریان، به سمت کوفه رفته و به لشکر حسین بن علی می‌پیوندند. وهب در واقعه کربلا شهید می‌شود.

انتهای پیام