سایه سنگین تبلیغات مجازی در تئاتر/ مکملی که اصل شد

خبرگزاری مهر-گروه هنر-آروین موذن‌زاده: در دنیای معاصر نمی‌توان نقش تاثیرگذار تبلیغات را در معرفی و فروش کالاها کتمان کرد. تبلیغات یک محصول به اندازه‌ای مهم است که می‌تواند فارغ از کیفیت کالا موجب فروش و مورد توجه قرار گرفتن دور از انتظار یک محصول شود از همین رو توجه به مقوله مارکتینگ و چگونگی معرفی یک محصول در دنیا به یک حرفه تاثیرگذار و تخصصی بدل شده است.

تولید آثار هنری نیز از این قاعده مستثنی نیستند و برای معرفی و جذب مخاطب نیاز به تبلیغات دارند. در این میان چند سالی است که تبلیغات تئاتر شکل پررنگ‌تری به خود گرفته است و حرفه‌ای به عنوان «مدیر روابط عمومی و تبلیغات» به وجود آمده که وظیفه‌اش اطلاع رسانی و تبلیغ برای یک اثر نمایشی و در نهایت تلاش برای جذب مخاطب بیشتر است.

از گذشته تبلیغات دهان به دهان تاثیرگذارترین نوع تبلیغ برای آثار نمایشی بوده و این تماشاگران بوده‌اند که با اطلاع‌رسانی به دوستان و آشنایان خود، نقش موثری در جذب مخاطب داشتند البته همچنان نیز این شیوه کاربرد دارد و با گسترش فضای مجازی علاقه‌مندان یک اثر نمایشی با کامنت‌ها و پست‌های مثبت و منفی که در این فضاها می‌گذارند بقیه را به دیدن تئاتری که دوست داشتند، دعوت و یا از دیدن آن نهی می‌کنند.

به جز این، تبلیغات محیطی مثل نصب تراکت و پوستر در سطح شهر راه دیگری بود که برای تبلیغ و معرفی یک اثر نمایشی به کار می‌رفت. از آنجا که معمولا تئاتر از تبلیغ در رسانه ملی محروم بوده است و به دلیل سازوکار پیچیده و هزینه بالای گرفتن بیلبوردهای شهری، گروه‌های نمایشی در گذشته‌ای نه چندان دور مجبور بودند برای معرفی اثرشان به همان تبلیغات دهان به دهان و پخش تراکت، پوستر و بروشور در سطح شهر اکتفا کنند و در صورت داشتن تمکن مالی  ویا پیدا کردن یک آشنا و یا رابطه، امید داشته باشند که موفق به گرفتن چند استرابورد شهری برای کارشان شوند. البته پروسه گرفتن عرشه پل و بیلبورد برای نمایش هایی که از بازیگران سلبریتی برخوردارند و یا اسپانسر و سرمایه گذاران قدری دارند، مساله پیچیده‌ای نیست و این گروه‌ها به راحتی می‌توانند از این امکان بهره مند شوند.

به همان اندازه که فضای مجازی محلی جذاب و دارای نقاط مثبت برای تبلیغ یک اثر نمایشی محسوب می‌شود، می‌تواند به محیطی برای ضدتبلیغ نیز بدل شوداما در چند سال اخیر با گسترش فضاهای مجازی، پرسرعت شدن اینترنت و ورود سلبریتی‌ها به تئاتر، هنرمندان تئاتری راه تازه و کم‌هزینه‌تری را برای تبلیغ اثر خود پیدا کردند. فضای مجازی این امکان را به گروه‌های تئاتری می‌دهد که با دغدغه کمتری به معرفی اثرشان بپردازند و بدون واسطه با مخاطبانشان در ارتباط و پذیرای نظرات آنها باشند.

نکته مورد توجه این است که به همان اندازه که فضای مجازی محلی جذاب و دارای نقاط مثبت برای تبلیغ یک اثر نمایشی محسوب می‌شود، می‌تواند به محیطی برای ضدتبلیغ نیز بدل شود. در ابتدای همه گیر شدن فضای مجازی، بسیاری از گروه‌های روابط عمومی و تبلیغات با آزمون و خطا و بدون داشتن دانش و تخصص لازم، دست به تبلیغ آثار نمایشی در این فضا زدند و مخاطبان و کاربران نیز چون تازه با این محیط آشنا شده بودند جذب این نوع از تبلیغات شدند اما این موفقیت تا مقطعی ادامه داشت و کم کم مخاطبان از دیدن این حجم از تبلیغات یک شکل و بدون خلاقیت در اینستاگرام و راه اندازی گروه‌ها و پیج هایی برای نمایش‌های مختلف در فضای تلگرام اشباع شدند.

برای آسیب شناسی وضعیت تبلیغات در تئاتر و تاثیری که فضای مجازی در سال‌های اخیر در معرفی و جذب مخاطبان نمایش‌ها داشته است و همچنین بررسی آسیب هایی که فضای مجازی به دلیل گسترده بودن ممکن است به آثار نمایشی و هنرمندان وارد کند با مدیران تبلیغات و روابط عمومی، تعدادی از مدیران تولید و مجریان طرح آثار نمایشی و همچنین چند منتقد تئاتر و کارشناس رسانه گفتگوهایی انجام دادیم که در ادامه می‌خوانید.

مخاطبان دهه ۸۰ تماشاگر واقعی تئاتر بودند

ایلیا شمس مدیر تبلیغات و روابط عمومی تئاتر درباره تفاوت تبلیغ آثار نمایشی از دهه گذشته تا امروز به خبرنگار مهر می‌گوید: در سال‌های قبل نقش تبلیغات محیطی و مطالب در مطبوعات بسیار زیاد بود و اصلا فضای مجازی به این صورت وجود نداشت که تبلیغات وابسته به آن باشد. در سال‌های قبل مردم بیشتر روزنامه می‌خواندند و اخبار و اطلاعات آثار روی صحنه رفته را از این طریق دنبال می‌کردند بر همین اساس معتقدم در اواخر دهه ۸۰ و اوایل ۹۰ فضا کمی تخصصی‌تر بود و تماشاگران بالقوه‌ای داشتیم که از سالنی به سالن دیگر می‌رفتند و تماشاگر واقعی تئاتر بودند. با ظهور فضای مجازی با وجودی که تئاتر تماشاگر بیشتری پیدا کرد در عوض نسبت به قبل، ذوق و سلیقه و شعور مخاطب پایین آمد. ما از افرادی که تئاتربین حرفه‌ای بودند و نقطه نظراتشان را انتشار می‌دادند، رسیده ایم به گزاره‌های تک جمله‌ای و تلگرافی و این فضا باعث شده تماشاگر بالقوه و تخصصی تئاتر از بین برود.

توجه به چگونه و کجا تبلیغ کردن و برنامه ریزی طولانی مدت برای تبلیغ یک پروژه نمایشی از اهمیت بسیاری برخوردار است نکته‌ای که بسیاری از گروه‌های نمایشی از کنار آن می‌گذرند و ترجیح می‌دهند چند روز مانده به اجرای نمایششان تازه به دنبال پیدا کردن یک روابط عمومی برای کار باشند که بتواند با هر ترفندی سالن نمایش را پر کند.

شمس به عنوان یکی از مدیران صفحات شناخته شده تبلیغات تئاتر درباره نوع بسته تبلیغاتی که به متقاضیان ارایه می‌کند، توضیح می‌دهد: کاری که من در حوزه فضای مجازی انجام می‌دهم به این صورت است که کار را از صفر شروع می‌کنم البته اگر این امکان وجود داشته باشد به این معنی که من از زمان آغاز تمرین ها، اجرا را می‌بینم، یادداشت برمی دارم و درباره کار با کارگردان صحبت می‌کنم و ایده هایمان را با هم با اشتراک می‌گذاریم. اگر این امکان وجود داشته باشد که از ابتدا برای نمایش لوگویی طراحی کنیم در کارمان خیلی جلو می‌افتیم.

وی ادامه داد: براساس این لوگو یک طراحی خاص برای تبلیغات نمایش شکل می‌گیرد که ساخت تیزر، عکاسی، نوع معرفی کار و … را در یک پکیج شامل می‌شود. متاسفانه در حال حاضر در فضای مجازی برای تبلیغات یک نمایش چنین رویکردی را نمی بینیم و برخی از همکاران ما برای تبلیغ یک کار دست به هر ترفندی می‌زنند. برای تبلیغ یک کار باید با گرافیست و عکاس نمایش صحبت کرد و اگر پروژه‌ای این نفرات را ندارد این وظیفه مدیر تبلیغات و روابط عمومی است که در تیم خودش این افراد را بگنجاند تا کار یک ساختار منسجم پیدا کند.

مخاطبانی که اشباع می‌شوند!

محمدرضا ایمانیان مدیر روابط عمومی و تبلیغات تئاتر معتقد است مشکل تبلیغات تئاتر این است که از بسترهایی که در اختیارش قرار دارد استفاده نمی‌کند و آنقدر از یک رویکرد تبلیغاتی بهره می‌برد که مخاطب از دیدن آن اشباع شود.

اهالی تئاتر هیچگاه برنامه تبلیغاتی قدرتمندی نداشتند و خودشان را هم دست کم می‌گیرند بنابراین مسئولان هم تئاتر را دست کم می‌گیرندوی می‌افزاید: چند صفحه تبلیغاتی برای تبلیغ نمایش‌ها وجود دارند که مخاطبان فضای مجازی بعد از مدتی متوجه رویکردشان می‌شوند و اگر خلاقیتی در ارایه تیزرها و تبلیغ نمایش‌ها وجود نداشته باشد، مخاطبان از دیدن این همه تبلیغ تکراری و یک‌ شکل اشباع می‌شوند؛ مگر اینکه گروهی نوآوارنه از این فرصتی که در اختیار دارد، استفاده کند.

این مدیر تبلیغات با اشاره به اینکه تئاتر در کشور ما توسط مسئولان دست کم گرفته می‌شود، می‌گوید: متاسفانه اهالی تئاتر هیچگاه برنامه تبلیغاتی قدرتمندی نداشتند و خودشان را هم دست کم می‌گیرند بنابراین مسئولان هم تئاتر را دست کم می‌گیرند. نکته دیگر اینکه هنرمندان ما از یکدیگر حمایت نمی کنند. چه ایرادی دارد هنرمندان ما در رِوِرانس نمایش هایشان چند ثانیه تبلیغ کار یکی از همکارانشان را بکنند در حالی که هزینه‌ای هم برایشان ندارد.

ایده‌های غیرمتعارف برای تبلیغ

مصطفی کوشکی کارگردان، تهیه کننده و مدیر تئاتر مستقل تهران نیز درباره لزوم تخصص داشتن روابط عمومی‌ها برای تبلیغ درست یک نمایش می‌گوید: در مواقعی که با روابط عمومی و مدیران تبلیغات تئاترها برای معرفی کارشان صحبت می‌کنیم، می‌بینیم ایده‌های غیرمتعارفی برای تبلیغ یک نمایش پیشنهاد می‌دهند مثلا می‌گویند تیزرشان را به پیج یکی از به اصطلاح شاخ‌های اینستاگرام بدهند تا برایشان تبلیغ کند. این شناخت نداشتن از چگونگی تبلیغ یک نمایش دارد خیلی ترسناک می‌شود.

کوشکی ادامه داد: سطح پایین فکر کردن و تخصص نداشتن روابط عمومی‌ها در حوزه خودشان باعث بی اعتماد شدن مخاطبان می‌شود چون حتی اگر کاری با کیفیت هم باشد وقتی در چنین پیج هایی تبلیغ می‌شود به مخاطب می‌گوید که این نمایش اثری با کیفیت و جدی نیست. تبلیغات و فروش خیلی به هم وابسته هستند اما این شکل از تبلیغات که روز به روز هم دارد بیشتر می‌شود دیگر برای مخاطب جذاب نیست چون از آن اشباع شده است مگر اینکه محتوای جذابی را به آنها ارایه کنیم و ببینیم چه محتوایی آنقدر جذاب و گیرا و دغدغه مند است که وقتی آن را در فضاهای تبلیغاتی قرار می‌دهیم، بتواند مخاطب را جذب کند.

پوستر و تراکت دیگر تأثیرگذار نیست

از طرف دیگر روح الله زندی فرد مجری طرح و مدیر تولید تئاتر درباره تاثیر تبلیغات محیطی و کم رنگ شدن این نوع از تبلیغ و روی آوردن اهالی تئاتر به فضای مجازی می‌گوید: تبلیغات محیطی در تئاتر منحصر به پوستر و تراکت می‌شود که به نظرم تاثیرگذاری خودش را از دست داده است مگر اینکه خلاقیت ویژه‌ای برایش در نظر گرفته شود چون به عنوان مثال همان پوستری را که قرار است مخاطبان در یک کافه به صورت تصادفی با آن برخورد کنند و جذبش شوند قبل از آن در فضای اینستاگرام دیده‌اند اما قضیه تبلیغات شهری متفاوت است چون سازمان زیباسازی شهرداری تهران وظیفه اختصاص بنر به تئاتر را برعهده دارد اما این روزها این تبلیغات بسیار اندک شده و اصولا برای گرفتن تبلیغات شهری همه چیز مبتنی بر روابط است و اگر کسی دوست و آشنایی در این سازمان داشته باشد یا بتواند تعدادی از بلیت‌های کارش را در اختیار آنها قرار دهد، می‌تواند تعدادی بنر هم دریافت کند.

پروسه طولانی مدتی که گروه‌های نمایشی مجبور هستند برای گرفتن استرابورد و عرشه پل از سازمان زیباسازی شهرداری تهران طی کنند و هزینه بالای این نوع تبلیغات یکی از دلایلی است که اهالی تئاتر ترجیح می‌دهند در فضای مجازی کارشان را تبلیغ کنند.

اگر ۱۰۰ پست هم در یک پیج بگذارید به اندازه یک خبر یا مصاحبه در یک روزنامه معتبر اهمیت ندارد. همان قدر که افرادی به رسانه‌های مجازی توجه دارند بسیاری از افراد هم هستند که همچنان رسانه‌های رسمی را چک می‌کنند و روزنامه می‌خوانند پس نباید از رسانه‌های رسمی غافل ماندزندی فرد در این زمینه به مساله دیگری هم اشاره می‌کند و آن هم لزوم شناسایی فضاهای شهری است که از لحاظ فرهنگی پذیرای تئاتر هستند. وی در این زمینه توضیح می‌دهد: مساله دیگر این است که مثلا شهرداری ۱۰ استرابورد شهری هم در اختیار یک نمایش قرار داد حالا باید دید این بنرها قرار است در چه مکان هایی نصب شوند و مردم منطقه‌ای که قرار است این بنرها در آنجا قرار بگیرد تا چه اندازه نگرش فرهنگی دارند و تئاتر چقدر برایشان مهم است. اگر قرار است شهرداری در این حوزه کمک کند باید فضاهای فرهنگی را رصد کند و بر این اساس استرابوردها را نصب کند نه اینکه در مکانی مثل خیابان شهریار که محل رفت و آمد اهالی و علاقه مندان تئاتر است این کار را انجام دهد.

اما مصطفی کوشکی معتقد است که همیشه تبلیغات شهری جای مناسبی برای تبلیغات تئاتر نیست. وی در این زمینه می‌گوید: معتقدم تبلیغات شهری برای برندسازی مناسب است و بیلبوردهایی که در سطح شهر زده می‌شوند برای به وجود آمدن یک برند و ثبات آن در طولانی مدت مناسب هستند. اگر در سطح شهر دقت کنید تبلیغات شهری غیر از رویدادهایی که یک برند یا ستاره و فرد شناخته شده‌ای را معرفی می‌کنند، هدف دیگری ندارند مثلا من هیچگاه به این مساله فکر نمی کنم که یک بیلبورد در اختیار داشته باشم و در آن تئاتر مستقل تهران را تبلیغ کنم اما اگر بخواهم این تماشاخانه را برندسازی کنم، می‌توانم با نصب بیلبوردهای مختلف طی چندین ماه در سطح شهر این کار را انجام دهم.

این کارگردان تئاتر ادامه می‌دهد: وقتی بحث یک تئاتر یا رویداد تئاتری مطرح می‌شود باید عکس و یا محتوای روی بیلبورد یا استرابورد خیلی سریع مردم را به خود جذب کند و آنها را از اتفاقی که قصد تبلیغش را دارد، مطلع سازد به عنوان نمونه اگر نمایش تجربه گرایی برای اجرا داشته باشیم تبلیغات شهری اصلا پیشنهاد نمی شود چون مردم به واسطه حضور یک چهره شناخته شده است که توجهشان به بیلبورد و دیگر تبلیغات شهری جلب می‌شود و در غیر این صورت مخاطب برایش اهمیتی ندارد که به تبلیغ شما نگاه کند.

رسانه‌های رسمی؛ ظرفیت فراموش‌شده

مساله دیگری که این روزها برای برخی از گروه‌های نمایشی اهمیت خودش را از دست داده است، رسانه‌های رسمی هستند. این گروه‌ها بر این تصور هستند که دیگر رسانه‌های رسمی جذابیت خودشان را برای مخاطبان از دست داده‌اند و مردم تنها از طریق فضای مجازی اخبار و رویدادها را پیگیری می‌کنند از همین رو تمایلی به انتشار اخبارشان از رسانه‌های رسمی احساس نمی کنند و یا اینکه بر خلاف روال مرسوم و حرفه‌ای اخبار کارشان را ابتدا در فضای مجازی منتشر می‌کنند بعد در اختیار رسانه‌های رسمی قرار می‌دهند در حالی که خبررسانی و مصاحبه با کارگردان، بازیگران و دیگر عوامل یک نمایش در خبرگزاری‌ها و روزنامه‌های معتبر به یک نمایش وجاهت و اعتبار می‌دهند و می‌تواند در آینده به عنوان یک منبع معتبر مورد استفاده خود گروه و یا افراد دیگر قرار گیرد در صورتی که فضای مجازی هیچگاه به عنوان منبع معتبر شناخته نمی شود و اصلا آرشیوی برای ذخیره اطلاعات ندارد.

در همین راستا شهاب الدین حسین پور کارگردان تئاتر و از فعالان حوزه تبلیغات در سال‌های اخیر درباره تاثیر انتشار اخبار در رسانه‌های رسمی و اعتباری که به فعالیت یک پروژه می‌دهد، عنوان می‌کند: انتشار اخبار در رسانه‌های رسمی از اهمیت زیادی برخوردار است چون منتشر شدن خبر یک پروژه در نشریات و خبرگزاری‌ها باعث می‌شود که از آن اثر جاپای تاریخی برجا بماند و این وظیفه روابط عمومی یک نمایش است که کاری کند آن اثر در تاریخ باقی بماند و در آینده بتوان به عنوان یک مرجع از آن استفاده کرد. تبلیغات در فضای مجازی و محیطی تاثیرگذار هستند اما هیچ کدام به اعتبار آن پروژه کمک نمی کند.

وی متذکر می‌شود: اگر ۱۰۰ پست هم در یک پیج بگذارید به اندازه یک خبر یا مصاحبه در یک روزنامه معتبر اهمیت ندارد. همان قدر که افرادی به رسانه‌های مجازی توجه دارند بسیاری از افراد هم هستند که همچنان رسانه‌های رسمی را چک می‌کنند و روزنامه می‌خوانند پس نباید از رسانه‌های رسمی غافل ماند.

یکی دیگر از نکاتی که در تبلیغات یک اثر نمایشی باید مورد توجه قرار گیرد شناسایی مخاطب هدف است به این شکل که مدیران روابط عمومی آثار باید با توجه به اینکه نمایش مورد نظرشان چه ویژگی هایی دارد و در کدام ژانر قرار می‌گیرد، دست به تبلیغات بزنند و بدانند کدام نوع از تبلیغات مجازی، شهری یا محیطی مناسب کارشان است و اصلا چه مناطقی از شهر برای تبلیغات شهری و محیطی و چه پیج هایی برای تبلیغات مجازی آن نمایش مناسب هستند البته این مشکل نیز وجود دارد که تاکنون پژوهشی برای مخاطب شناسی در تئاتر انجام نشده است و گروه‌های تئاتری نیز نمی دانند که کدام نوع از تبلیغات مناسب کارشان است و مخاطبانی که اقدام به تهیه بلیت کرده‌اند از چه راهی جذب اثر شده اند.

مهمترین اصل تبلیغات مخاطب‌شناسی است

عباس غفاری فعال رسانه ای، کارگردان و منتقد تئاتر معتقد است یکی از مهمترین اصول تبلیغات مخاطب شناسی است و فرد باید بداند محصولی را که تولید می‌کند برای کدام مخاطب خواهد بود.

وی در پاسخ به این پرسش که عده‌ای معتقدند تبلیغات شهری تنها به درد برندسازی می‌خورد و نمی تواند مخاطب تئاتری را که سلبریتی ندارد و یا اثری تجربی است به خود جلب کند، توضیح می‌دهد: مساله این است که ما چقدر تماشاگرمان را تربیت کرده ایم که بتواند تشخیص دهد کدام کار تجربی، کمدی یا موزیکال است. متاسفانه در زمینه آموزش مخاطب و حتی شناسایی آنها ضعف داریم. زمانی بی تاثیر بودن تبلیغات شهری درست است که ما درباره مخاطبان آمارسنجی و آنها را شناسایی کرده باشیم بعد بگوییم تبلیغات شهری اثری ندارد چون در حال حاضر نمی دانیم کدام یک از مخاطبانمان از تبلیغات شهری و کدام از تبلیغات مجازی جذب کار شده اند.

در همین راستا ساسان پیروز عضو هیات مدیره انجمن منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران خانه تئاتر درباره مشخص نبودن اینکه کدام مخاطبان از طریق چه رسانه‌ای جذب یک اثر نمایشی شده اند، بیان می‌کند: شناسایی مخاطبان و اینکه از چه طریقی جذب یک نمایش می‌شوند نیازمند تحقیقات و داشتن پشتوانه مالی و پژوهشی است. به نظر می‌رسد اداره کل هنرهای نمایشی باید این پژوهش را برعهده بگیرد و سپس نتایجش را در اختیار اهالی تئاتر قرار دهد. گروه‌های خصوصی در زمینه جمع آوری این آمار کاری از دستشان بر نمی‌آید.

در مقابل سهل الوصول و رایگان بودن فضای مجازی، کاربران با ایمن نبودن و غیر قابل اعتناد بودن این فضا نیز روبرو هستند به شکلی که امکان کلاه برداری، نشر اکاذیب و یا سوءاستفاده در این محیط از دیگر رسانه‌های موجود بسیار بیشتر است. از طرف دیگر ممکن است برخی از گروه‌های کم تجربه هم تصور کنند با حاشیه سازی و پخش اخبار غیرمعمول می‌توانند مخاطب بیشتری جذب کنند در حالی که این روش نامناسب نهایتا به ضررشان تمام خواهد شد.

در مقابل سهل‌الوصول و رایگان بودن فضای مجازی، کاربران با ایمن نبودن و غیر قابل اعتناد بودن این فضا نیز روبرو هستند به شکلی که امکان کلاه برداری، نشر اکاذیب و یا سوءاستفاده در این محیط از دیگر رسانه‌های موجود بسیار بیشتر استغفاری با اشاره به اتفاقی که مدتی قبل به دلیل پخش غیرمجاز یک تیزر برای مدیر تئاتر شهر و کارگردان آن اثر نمایشی رخ داد و منجر به بازداشت موقت آنها شد بر غیرقابل اعتماد و غیرایمن بودن فضای مجازی تاکید می‌کند و می‌گوید: فضای مجازی در مقابل خدماتی که ارایه می‌دهد نکات منفی هم دارد و مهمترین نکته منفی اش هم غیرقابل کنترل بودن آن است. ما تعداد زیادی شوالیه در سایه داریم که اسم و رسم و هویت درست و حسابی ندارند و به خودشان اجازه می‌دهند به هر پدیده‌ای توهین کنند. اگر مسئولان ما فکری اساسی برای ارایه تبلیغات اهالی تئاتر، موسیقی و حتی کتاب بکنند مطمئن باشید خیلی از آنها از تبلیغ آثارشان در فضای مجازی فاصله می‌گیرند چون نداشتن امنیت در چنین فضاهایی تبعات بسیاری برایشان دارد.

در همین زمینه امیر عبدالرضا سپنجی استادیار دانشگاه و متخصص حوزه رسانه معتقد است که این وظیفه مخاطبان است که در مورد اطلاعاتی که فضای مجازی در اختیارشان قرار می‌دهد، راستی آزمایی کنند. وی در این باره توضیح می‌دهد: این فضا طبعا باعث صرفه جویی‌های فراوانی در مصرف کاغذ، جوهر، نیروی انسانی و دیگر مسایل اقتصادی می‌شود و از جمله نکات مثبتی است که فضای سایبری دارد و می‌توان از آن علاوه بر تبلیغ کالاهای مختلف، آثار هنری مثل سینما و تئاتر را هم تبلیغ کرد، البته کاربران باید در مورد تبلیغاتی که در یک سایت یا پیج اینستاگرامی و یا یک پیام‌رسان صورت می‌گیرد راستی آزمایی کنند که بر چه معیاری آن کالا یا محصول هنری را تبلیغ می‌کند و مواظب باشند که دچار گمراهی نشوند. در تبلیغ کالاهای مختلف این اتفاق زیاد رخ می‌دهد و از اعتماد کاربران سوءاستفاده‌های زیادی می‌شود و یا اینکه در مورد تبلیغ آثار هنری هم مخاطبان ابتدا باید از ویژگی‌های اجرا، عوامل، محل اجرا و … مطلع شوند بعد تبادل مالی صورت بگیرد.

وی تصریح کرد: این راستی آزمایی بر عهده فردی است که می‌خواهد خدماتی را از این فضا دریافت کند چون کسی نمی تواند درست یا غلط بودن یک تبلیغ یا فروش محصول را تضمین کند. در این فضا مثل فضای واقعی زندگی می‌تواند جرم و جنایت هم اتفاق بیفتد پس این فاعل مختار که خریدار کالا یا خدماتی است باید این ارزیابی‌ها را قبل از خریدش انجام دهد. در فضای سایبری مساله سهل الوصول بودن هم مطرح می‌شود چون در این فضا ممیزی و ملاحضات کمتر است و مثلا تبلیغی را که شما نمی توانید در اختیار تلویزیون بگذارید به راحتی در فضای سایبری پخش می‌کنید اگرچه که این فضا هم در همه جای دنیا رصد می‌شود و در جمهوری اسلامی هم پلیس فتا حواسش به این فضا است.

فضای مجازی؛ یک مکمل موثر

با در نظر گرفتن همه مواردی که در این گزارش ذکر شد به نظر می‌رسد فضای مجازی با وجود همه مزیت هایی که دارد می‌تواند به عنوان مکمل در کنار روش‌های دیگر تبلیغات برای جذب مخاطب مثمرثمر عمل کند پس نباید انتظار داشت که تنها از طریق فضای مجازی بتوانیم دست به تبلیغات کاملی زده و سالن نمایشمان را پر کنیم.

پیروز در این زمینه یادآور می‌شود: برای تبلیغ یک پدیده، رسانه‌های دیجیتال باید به عنوان مکمل در کنار رسانه‌های دیگر عمل کنند اما در وضعیتی که رسانه‌های دیگر یا در انحصار هستند و یا از دسترس خارج، عملا همه بار مسئولیت برعهده فضای مجازی قرار می‌گیرد. به دلیل مشکلاتی که ذکر کردم اهالی تئاتر مجبور شدند که به سمت فضای مجازی کوچ کنند در حالی که تمام کمپین‌های موفق تبلیغاتی در رسانه‌های مختلف تکثیر می‌شوند که در اصطلاح ما به این نوع تبلیغات، تبلیغات ۳۶۰ درجه می‌گوییم به شکلی که از تمام قابلیت‌ها مانند تلویزیون، تبلیغات شهری و مجازی برای تبلیغ یک اثر استفاده می‌شود. البته این مساله را هم باید در نظر داشت که برخی از ابزارها اصلا مناسب یک کالا نیستند به عنوان نمونه در برخی مواقع تبلیغ یک نمایش توسط بیلبوردهای شهری اصلا گزینه مناسبی به حساب نمی آید و باید به دنبال رسانه‌های دیگر برای تبلیغ بود.

با توجه به گفتگوهای انجام شده با اهالی تئاتر، منتقدان و متخصصان حوزه تبلیغات به نظر می‌رسد در حال حاضر فضای مجازی بهترین، قابل دسترس ترین و ارزان ترین راه ممکن برای تبلیغ تئاتر در کشور ما به حساب می‌آید اما در کنار این مساله، تربیت نیروی متخصص و آموزش روابط عمومی و مدیران تبلیغات، شناخت درست مخاطب هدف، مورد توجه قرار دادن روش‌های دیگر تبلیغات در کنار تبلیغ در فضای مجازی، داشتن خلاقیت در تولید محتوای تبلیغاتی، توجه به خطرات دنیای مجازی و سوءاستفاده‌های برخی از افراد باید مورد توجه قرار گیرد.

تشکیل صنف روابط عمومی و تبلیغات تئاتر در خانه تئاتر نیز از حمله ضرورت‌های این حوزه به حساب می‌آید که باید مورد توجه مسئولان قرار گیرد.